15e en laatste verslag

Op 1 april was onze een na laatste dag in Melbourne. Oorspronkelijk was het de bedoeling om huiswaarts te gaan, echter corona gooide roet in het eten. Nu hebben we een wandeling gemaakt, wederom door The Docklands, tja we moesten wat. Het was heerlijk weer en we hadden een wat ruimere route genomen. Toch, ondanks 2 tussenstops en het doen van de boodschappen, waren we erg rap terug.

Verder hebben we niet veel bijzonders gedaan, immers de dagelijks stroom app berichten begon op gang te komen. Hier ging veel tijd in zitten, iets wat gewoon iets was waar we naar uitkeken. De stroom zeer inconsequente berichtgeving van uit BuZa deed ook weer z’n opgeld. Wat n gekluns. Nu was het de Ambassadrice van Ned in Australië die notabene aangaf om zo spoedig mogelijk zelf een commerciële vlucht te boeken. Details ga ik besparen, maar begon door te krijgen wat de strategie vanuit BuZa was; zaai zoveel mogelijk verwarring, dan gaan mensen zelf terugvluchten boeken want BuZa kan het niet aan.....

Week eerder vertelde ze mij geen tickets meer te kopen....

Volgende dag, 2 april inmiddels, was daadwerkelijk onze laatste dag in Melbourne.

Judith had geen trek meer de stad in te gaan, ik wel en heb in m’n eentje een wandeling langs de rivier de Yarra gemaakt, onderwijl nog eenmaal genietend van de skyline en de 5 stadions waar je dan langs komt.

Judith was reeds de eerste voorbereidingen mbt het pakken van de reistassen aangevangen, verder hebben we niet veel spectaculairs ondernomen.

Het gebruikelijke, de restjes opmaken en we hebben een resumé mbt deze onderneming zitten maken.

Ook bleken nu de eerste mailberichten van BuZa naar gestrande reizigers verstuurd te zijn. En ja hoor......heel veel hadden op aanraden van de Ambassadrice die dag eerder zelf tickets gekocht, nu werden er een aantal dus op de lijst gezet van de repatriëringsvluchten gezet en de verwarring was compleet, want ja wat moet je nu doen.... Wat een chaos!

Vrijdag 3 april was dan toch de dag van vertrek. Koffers ingepakt, een taxi gebeld en hop naar het vliegveld. Een voorspoedige rit van zo’n 25 minuten, een rit die normaal bijna een uur zou duren, echter corona heeft zo ook zijn voordelen, op de weg is het dan ook een stuk rustiger.

We waren ruim op tijd op het vliegveld, zo’n 5 uur van te voren, maar ja we moesten toch uitchecken uit het hotel en het verzoek was om op tijd in te checken op het vliegveld. Aan beiden hadden we dus ruim voldaan!

Op Melbourne AirPort bleken we zowat de enige te zijn; totaal uitgestorven!

Er bleken slechts 6 vliegtuigen die hele dag te vertrekken, die van ons stond er tussen! 6, normaal vertrekken die in 10 minuten...!!

Toch blij dat we zelf het initiatief hadden genomen om tickets te boeken. Het was natuurlijk niet 100% zeker dat Qatar Airways zou gaan, maar tot op heden was geen enkele Qatar A vlucht gecanceld. Het was fijn dat onze vlucht tussen de 6 vluchten stond en eenmaal ingecheckt, ging zeer vlot en gedisciplineerd, konden we op een afstand van zo’n 40 m van de reeds voor ons klaar staande vliegtuig genieten.

Oh ja, toen wij die ochtend wakker werden, bleek dat we ‘s-nachts een mail van BuZa gekregen hadden met de mededeling dat wij nog niet gereageerd hadden.....

Het moest niet gekker worden, t was t eerste bericht wat wij hebben mogen ontvangen van BuZa..... We hebben er smakelijk om moeten lachen, hebben er niet op gereageerd, immers ons hoofd stond naar iets anders!

De vlucht van Melbourne naar Doha, Qatar, verliep voorspoedig. Deze vlucht duurde 14,5 uur en ‘s-avonds rond 22.15 uur zette we voet aan de grond op Doha Airport. Een fraai vliegveld, 6 jaar oud en in 2019 als 4 na de beste van de wereld bestempeld. Maar toch, ook weer geen overdaad, iets wat je wel zou verwachten. Opvallend was wel dat rond 04.00 uur het gebed werd gepredikt wat over het gehele gebouw te horen was. Je kan er maar op tijd bij zijn.....!

We moesten aldaar tot de volgende ochtend 09.10 uur wachten voor de laatste etappe richting Amsterdam, een vlucht van 6,5 uur. Na een wederom vlekke vlucht zette we na 6,5 uur om 14.45 uur weer voet op Nederlandse bodem. Dit na 5 weken, nog nooit zolang weggeweest!

Op Schiphol werden we met alle egards ontvangen, logisch want niemand had daar kennelijk iets zinnigs te doen. Dus een extra controle door de douane, een dubbele controle door de Koninklijke Marechaussee, bij de bagageband stond wederom een lid van de Marechaussee, dubbele toezicht door een particulier bedrijf of iedereen wel de 1,5m in acht zou nemen. Heel bijzonder, immers de meesten hadden reeds 14,5 uur pal naast elkaar gezeten in het vliegtuig en op Doha Airport werd je alleen aan de Corona crisis herinnerd door een verdwaalde reiziger die toevallig wel een mondkapje droeg. Iedereen liep gewoon door elkaar, stonden gewoon broederlijk naast elkaar naar de vertrektijden van de vliegtuigen te kijken. Ook stoelen waren nergens afgeplakt zodat je toch aan die 1,5m onderlinge afstand werd herinnerd.... 

Als je van een voordeel mag spreken tijdens zo’n crisis is het aan te raden naar Schiphol te gaan. Ondanks het feit dat we bij Haarlem ongeveer geland waren, waren we het enige toestel wat geland was. Het was ijzig stil, de reguliere paspoortcontrole was ook zo genomen en onze reistassen hadden we binnen no-time in bezit. Kwam goed uit want ons ontvangstcomité stond er al.

Het was echt gaaf om Jill en Lynn, samen met Sjaak en Elyse, enthousiast te zien zwaaien. Ook dat was niet echt n probleem, ze zwaaiden zeer enthousiast en zoveel mensen stonden er nu ook weer niet. Maar wel onze dierbaren in 1e graad, die stonden er en ze hadden een grote fraaie welkomstballon bij zich. We gingen er gemakshalve van uit dat dat voor ons gold en niet voor de meegebrachte kadootjes....! 

Ondanks t verbod toch even een snelle knuffel en op naar de auto. Ook op de A4 was t redelijk rustig en dus waren we binnen een ruim uurtje na de landing weer thuis in de Kruilier. Ook daar wachtte ons een verrassing want het bleek dat Esther, de zus van Judith, ons huis had verfraaid met een ‘welkom thuis’ bord en een fraaie Australische vlag aan de gevel.

Na binnenkomst volgde nog een nadere verrassing, nml een ‘ nieuwe tuinset’ stond op onze aanwezigheid te wachten.

Hierop even een bakkie, een heerlijk zelfgemaakte appeltaart verorberd en de kadootjes van eigenaar verwisseld. Rond half 6 ging ‘het spul’ weer huiswaarts waarop wij vrij snel en dodelijk vermoeid na een reis van ruim 32 uur en 2 dagen zonder slaap, in slaap zijn gevallen.

Al met al een hele bijzondere excersitie, zo kunnen we deze reis wel krachtig samenvatten. Judith en ik kijken er al met al met bijzonder veel plezier op terug.

Hebben veel ervaren, gezien en bijzondere indrukken opgedaan. De laatste 2 weken in Melbourne hebben we er het beste van gemaakt, ging niet altijd even gemakkelijk door de vele zeer tegenstrijdige berichten die wij hebben ontvangen. 

Wat wel gemakkelijk is is dat je kan merken dat, ondanks de afstand, je terug kan vallen op je thuisfront. Uiteraard de kids met aanhang, maar ook vele bekenden, collega’s en vrijwel iedereen van broers en zussen van beide kanten hebben iets van zich laten horen. Ik wil geen namen noemen, maar meer de feiten in de vorm van app-berichten, mailtjes, belletjes alles is de revue gepasseerd. Wij zijn daar vrijwel altijd zeer positief door verrast. Het doet echt goed dat je merkt dat men op afstand mee helpt, denkt en doet om vooral het überhaupt naar huis komen gerealiseerd te krijgen. Wij hebben ons daardoor zeer gesteund gevoeld. Het deed en doet ons goed, we zullen dit nooit vergeten. Een ieder wordt bedankt voor zijn/haar bijdrage, het was geweldig!

Ook geweldig was de dagelijkse app-berichten van Jill en Lynn. Zij hebben ons gemist, dat was van te voren natuurlijk bekend, maar gedurende de expeditie werd ongewis hoe lang dit zou gaan worden. Uiteindelijk dus slechts een verlenging van 2 dagen ipv 4 tot 6 weken.

Jullie worden in het bijzonder door ons bedankt voor jullie steun die we goed konden gebruiken, zeker met het oog op de ongewisse laatste 2 weken.

Last but not least, wil ik Judith bedanken voor het realiseren van deze hele bijzondere reis. Ik heb van je genoten, we hebben vrijwel geen onvertogen woord naar elkaar gehad en dat terwijl we 5 weken ‘boven op elkaars lip’ hebben gezeten.

Stress momenten gekend, zeker, maar ik kijk terug op een fraaie levenservaring die mede door jouw inbreng gerealiseerd kon worden!

Bedankt!